Najwcześniejszymi śladami człowieka na terenach Ameryki Środkowej są te, odkryte w miejscowościach Tepexpan i Tlapacoya znajdujących w obrębie granic Meksyku i w Ayacucho będącym regionem Peru, w jaskini Pikimachay. Datowane są na około 20 tysięcy lat. Można przyjąć, ze cechą wspólną dla wszystkich terenów Ameryki było wznoszenie budowli w kształcie piramidy schodkowej, oraz rzeźby kamienne ogromnych rozmiarów. Najbardziej znaną ze wszystkich odmian architektury i kultury prekolumbijskiej była sztuka Majów. Budowali oni zorganizowane miasta, gdzie budynki miały lekkie formy, często ażurowe stropy przypominające słomę, a w ich centralnym punkcie znajdowała się świątynia. Wraz z rozwojem cywilizacyjnym świątynie przybierały kształt talud-tablero, czyli piramid o specyficznej konstrukcji przypominającej schody, choć w praktyce nie miały takiego zastosowania. Świątynie nie były dostępne dla ludności.
Na środku osady wznoszona zazwyczaj pałac, który był budynkiem kilkukondygnacyjnym, składającym się z wielu pomieszczeń, najczęściej zaprojektowanych w formie amfilady. Niemal całe ściany pokryte było bogatą ornamentyką składającą się z sentencji i obrazów scen rodzajowych z życia codziennego mieszkańców. W miastach budowano także place, boiska, łuki triumfalne, a nawet łaźnie. Często punktem centralnym głównego placu było obserwatorium, które służyło kapłanom i władcom. Miasta otoczone były murami obronnymi. Kultura ta została całkowicie zniszczona przez Europejczyków w pierwszej połowie XVI wieku.